The Snow Queen

IN SEVEN STORIES

by   Hans Christian Andersen

Negha reghino

FABELO EN SEP RAKONTOJ

de   Hans Christian Andersen

They stopped at a little hut; it was very mean looking; the roof sloped nearly down to the ground, and the door was so low that the family had to creep in on their hands and knees, when they went in and out. There was no one at home but an old Lapland woman, who was cooking fish by the light of a train-oil lamp. The reindeer told her all about Gerda's story, after having first told his own, which seemed to him the most important, but Gerda was so pinched with the cold that she could not speak.

“Oh, you poor things,” said the Lapland woman, “you have a long way to go yet. You must travel more than a hundred miles farther, to Finland. The Snow Queen lives there now, and she burns Bengal lights every evening. I will write a few words on a dried stock-fish, for I have no paper, and you can take it from me to the Finland woman who lives there; she can give you better information than I can.”

So when Gerda was warmed, and had taken something to eat and drink, the woman wrote a few words on the dried fish, and told Gerda to take great care of it. Then she tied her again on the reindeer, and he set off at full speed. Flash, flash, went the beautiful blue northern lights in the air the whole night long. And at length they reached Finland, and knocked at the chimney of the Finland woman's hut, for it had no door above the ground.

They crept in, but it was so terribly hot inside that that woman wore scarcely any clothes; she was small and very dirty looking. She loosened little Gerda's dress, and took off the fur boots and the mittens, or Gerda would have been unable to bear the heat; and then she placed a piece of ice on the reindeer's head, and read what was written on the dried fish. After she had read it three times, she knew it by heart, so she popped the fish into the soup saucepan, as she knew it was good to eat, and she never wasted anything.

The reindeer told his own story first, and then little Gerda's, and the Finlander twinkled with her clever eyes, but she said nothing.

“You are so clever,” said the reindeer; “I know you can tie all the winds of the world with a piece of twine. If a sailor unties one knot, he has a fair wind; when he unties the second, it blows hard; but if the third and fourth are loosened, then comes a storm, which will root up whole forests. Cannot you give this little maiden something which will make her as strong as twelve men, to overcome the Snow Queen?”

“The Power of twelve men!” said the Finland woman; “that would be of very little use.” But she went to a shelf and took down and unrolled a large skin, on which were inscribed wonderful characters, and she read till the perspiration ran down from her forehead.

But the reindeer begged so hard for little Gerda, and Gerda looked at the Finland woman with such beseeching tearful eyes, that her own eyes began to twinkle again; so she drew the reindeer into a corner, and whispered to him while she laid a fresh piece of ice on his head,

“Little Kay is really with the Snow Queen, but he finds everything there so much to his taste and his liking, that he believes it is the finest place in the world; but this is because he has a piece of broken glass in his heart, and a little piece of glass in his eye. These must be taken out, or he will never be a human being again, and the Snow Queen will retain her power over him.”

“But can you not give little Gerda something to help her to conquer this power?”

“I can give her no greater power than she has already,” said the woman; “don't you see how strong that is? How men and animals are obliged to serve her, and how well she has got through the world, barefooted as she is. She cannot receive any power from me greater than she now has, which consists in her own purity and innocence of heart. If she cannot herself obtain access to the Snow Queen, and remove the glass fragments from little Kay, we can do nothing to help her. Two miles from here the Snow Queen's garden begins; you can carry the little girl so far, and set her down by the large bush which stands in the snow, covered with red berries. Do not stay gossiping, but come back here as quickly as you can.” Then the Finland woman lifted little Gerda upon the reindeer, and he ran away with her as quickly as he could.

“Oh, I have forgotten my boots and my mittens,” cried little Gerda, as soon as she felt the cutting cold, but the reindeer dared not stop, so he ran on till he reached the bush with the red berries; here he set Gerda down, and he kissed her, and the great bright tears trickled over the animal's cheeks; then he left her and ran back as fast as he could.

There stood poor Gerda, without shoes, without gloves, in the midst of cold, dreary, ice-bound Finland. She ran forwards as quickly as she could, when a whole regiment of snow-flakes came round her; they did not, however, fall from the sky, which was quite clear and glittering with the northern lights. The snow-flakes ran along the ground, and the nearer they came to her, the larger they appeared. Gerda remembered how large and beautiful they looked through the burning-glass. But these were really larger, and much more terrible, for they were alive, and were the guards of the Snow Queen, and had the strangest shapes. Some were like great porcupines, others like twisted serpents with their heads stretching out, and some few were like little fat bears with their hair bristled; but all were dazzlingly white, and all were living snow-flakes.

Then little Gerda repeated the Lord's Prayer, and the cold was so great that she could see her own breath come out of her mouth like steam as she uttered the words. The steam appeared to increase, as she continued her prayer, till it took the shape of little angels who grew larger the moment they touched the earth. They all wore helmets on their heads, and carried spears and shields. Their number continued to increase more and more; and by the time Gerda had finished her prayers, a whole legion stood round her. They thrust their spears into the terrible snow-flakes, so that they shivered into a hundred pieces, and little Gerda could go forward with courage and safety. The angels stroked her hands and feet, so that she felt the cold less, and she hastened on to the Snow Queen's castle.

But now we must see what Kay is doing. In truth he thought not of little Gerda, and never supposed she could be standing in the front of the palace.

Lapino kaj Finnino.

Antau malgranda, malgravaspekta dometo ili haltis. La tegmento atingis ghis la tero, kaj la pordo estis tiel malalta, ke la loghantoj povis trashovi sin tra la enirejo nur rampante sur la ventro. Krom unu Lapino, kiu staris apud fisholea lampo kaj rostis fishojn, neniu estis hejme. La norda cervo rakontis al shi la tutan historion de Gerda, sed antaue sian propran historion, kiu shajnis al ghi multe pli grava, kaj Gerda estis tiel rigida de malvarmo, ke shi ne povis paroli.

“Ha, vi malfelichaj!” diris la Lapino, “vi devas ankorau multe kuri! Vi devas kuri pli ol cent mejlojn en la internon de Finnlando, char tie la negha regino havas sian somerloghejon kaj bruligas chiuvespere bluajn flamojn. Pro manko de papero mi skribos kelke da vortoj sur sekigita gado, kiun mi donos al vi por la Finnino tie, kiu povas doni al vi pli bonajn informojn ol mi.”

Kiam Gerda denove varmighis kaj ricevis ion por manghi kaj por trinki, la Lapino skribis kelke da vortoj sur sekigita gado, petis Gerdan, ke shi bone ghin konservu, alligis shin denove al la norda cervo, kaj chi tiu forgalopis. Supre en la aero oni audis kraketadon, kaj dum la tuta nokto brulis plej belaj nordaj lumoj. Ili alvenis en Finnmarko kaj frapis je la kamentubo de la Finnino, char chi tiu ne havis ech pordon.

Tie regis tia varmego, ke ech la Finnino estis preskau tute nuda. Shi estis malgranda kaj tute malpura. Shi tuj malligis la vestojn de la malgranda Gerda, deprenis de shi la pugnogantojn kaj la botojn, char alie shi ne povus elteni la varmegon, metis al la cervo pecon da glacio sur la kapon, kaj poste shi tralegis tion, kio estis skribita sur la sekigita gado. Shi legis tion tri fojojn, kaj kiam shi ghin sciis jam parkere, shi metis la fishon en la viandpoton, char oni povis ghin ja bone manghi, kaj kulpigi sin pri malshparemeco neniu povus.

La norda cervo rakontis antaue sian historion, poste la historion de la malgranda Gerda, kaj la Finnino palpebrumis per la saghaj okuloj, sed ne diris ech unu vorton.

“Vi estas tre sagha,” diris la cervo; “mi scias, ke vi povas ligi per fadeno chiujn ventojn de la mondo. Se la shipisto malligas unu nodon, li ricevas bonan venton, se li malligas la duan, tiam blovas akra vento, kaj se li malligas la trian kaj la kvaran, tiam farighas tia ventego, ke la arbaroj renversighas. Chu vi ne volas doni al la malgranda knabino tian trinkajhon, ke shi ricevu la forton de dekdu viroj kaj venku la neghan reghinon?”

“La forton de dekdu viroj!” diris la Finnino, “tio certe ne sufichus!” Shi aliris al stablo, elprenis grandan kunkunrulitan felon kaj disrulis ghin. Misteraj literoj estis skribitaj sur ghi, kaj la Finnino legis tiel pene, ke dikaj gutoj da shvito fluadis de shia frunto.

Sed la cervo petis por la malgranda Gerda, tiel insiste, kaj chi tiu mem rigardis la Finninon per tiaj petegaj, larmoplenaj okuloj, ke la Finnino denove komencis palpebrumi kaj vokis la cervon en angulon, kie shi, metante sur ghian kapon freshan glacion, flustris al ghi:

“La malgranda Kay efektive estas che la negha reghino, li trovas tie chion lau sia placho kaj deziro kaj pensas, ke li ricevis la plej bonan sorton en la mondo. Sed tio venas de la fakto, ke peceto da vitro penetris en lian koron kaj grajneto da vitro en la okulon. Ili devas antaue eliri, alie li neniam plu farighos brava homo kaj la negha reghino konservos sian potencon super li.”

“Sed chu vi ne povas doni al la malgranda Gerda ion, per kio shi ricevus potencon super chio?”

“Mi povas doni al si nenian potencon pli grandan ol tiu, kiun shi jam posedas! Chu vi ne vidas, kiel granda chi tiu estas? Chu vi ne vidas, kiel homoj kaj bestoj devas servi al shi, kiel shi nur sur siaj piedoj tiel malproksimen venis en la mondo? De ni shi ne bezonas ricevi sian potencon, ghi sidas en shia koro kaj konsistas en tio, ke shi estas dolcha, senkulpa infano. Se shi mem ne povos penetri en la palacon de la negha reghino kaj liberigi de la vitro la malgrandan Kayon, tiam ni nenion povos helpi. Du mejlojn de chi tie komencighas la ghardeno de la negha regino; tien vi povas venigi la malgrandan knabinon; demetu shin apud la granda arbetajho, kiu estas kovrita per rughaj beroj kaj staras en la negho. Ne restu tie kun longa babilado, sed rapide revenu chi tien!” Post tio la Finnino levis la malgrandan Gerdan sur la cervon, kiu per chiuj fortoj forgalopis.

“Ho, mi ne ricevis miajn botetojn! Mi ne ricevis miajn pugnogantojn!” kriis la malgranda Gerda, kiu komencis senti la akran malvarmon. Sed la cervo ne kuraghis halti, ghi kuris tiel longe, ghis ghi atingis la grandan arbetajhon kun la rughaj beroj. Tie ghi demetis Gerdan, kisis shin sur la busho, kaj al la besto sur la vangoj rulighis malsupren grandaj varmegaj larmoj; poste ghi ekkuris tiel rapide, kiel ghi povis, returne.

La kompatinda Gerda staris nun sen botetoj kaj sen gantoj meze en la neloghebla malvarma Finnmarko. Shi ekkuris antauen tiel rapide, kiel shi nur povis. Subite aperis tuta regimento da neghaj flokoj. Ili tamen ne falis de la chielo, kiu estis tute klara kaj brilis de nordaj lumoj, la neghaj flokoj flugis rekte super la suprajho de la tero, kaj ju pli proksimen ili venis, des pli grandaj ili farighis; Gerda memoris ankorau, kiel grande kaj artoplene ili aspektis sub la pligrandiga vitro. Sed chi tie ili montrighis ankorau en tute alia grandeco kaj terura aspekto; ili estis vivantaj estajhoj, ili estis la antaukurantoj de la negha reghino. Ili havis la plej strangajn formojn; unuj aspektis kiel malbelaj grandaj histrikoj, aliaj, kiel serpentaj tordobuloj, el kiuj elstaris la kapoj, ankorau aliaj kiel malgrandaj dikaj ursoj, sur kiuj la haroj starighis; sed chiuj briletis blanke, chiuj estis vivantaj neghaj flokoj.

Tiam la malgranda Gerda ekpreghis sian Patronian. La malvarmo estis tiel forta, ke shi povis vidi sian propran spiron, kiu staris antau shia busho kiel fumo. La spiro farighis pli kaj pli densa kaj ricevis la formon de malgrandaj klaraj angheloj, kiuj che chiu ektusho de la tero chiam pli kaj pli kreskis, kaj ili havis kaskon sur la kapo kaj lancon kaj shildon en la manoj. Ilia nombro farighis chiam pli granda, kaj kiam Gerda finis sian preghon, tuta legio estis jam chirkau shi. Ili pikis per siaj lancoj la terurajn neghajn flokojn, tiel ke chi tiuj diskrevis en cent pecojn kaj la malgranda Gerda povis pashi antauen sendanghere kaj gaje. La angheloj tushetis shiajn piedojn kaj manojn, kaj tiam shi malpli sentis la malvarmon kaj iris rapide al la palaco de la negha reghino.

Sed nun ni devas antaue vidi, kio estis kun Kay. Li certe ne pensis pri la malgranda Gerda, kaj plej certe li ne supozis, ke shi staras ekstere antau la palaco.