The Snow Queen

IN SEVEN STORIES

by   Hans Christian Andersen

Negha reghino

FABELO EN SEP RAKONTOJ

de   Hans Christian Andersen

You must attend to the commencement of this story, for when we get to the end we shall know more than we do now about a very wicked hobgoblin; he was one of the very worst, for he was a real demon. One day, when he was in a merry mood, he made a looking-glass which had the power of making everything good or beautiful that was reflected in it almost shrink to nothing, while everything that was worthless and bad looked increased in size and worse than ever. The most lovely landscapes appeared like boiled spinach, and the people became hideous, and looked as if they stood on their heads and had no bodies. Their countenances were so distorted that no one could recognize them, and even one freckle on the face appeared to spread over the whole of the nose and mouth. The demon said this was very amusing. When a good or pious thought passed through the mind of any one it was misrepresented in the glass; and then how the demon laughed at his cunning invention. All who went to the demon's school – for he kept a school – talked everywhere of the wonders they had seen, and declared that people could now, for the first time, see what the world and mankind were really like. They carried the glass about everywhere, till at last there was not a land nor a people who had not been looked at through this distorted mirror. They wanted even to fly with it up to heaven to see the angels, but the higher they flew the more slippery the glass became, and they could scarcely hold it, till at last it slipped from their hands, fell to the earth, and was broken into millions of pieces. But now the looking-glass caused more unhappiness than ever, for some of the fragments were not so large as a grain of sand, and they flew about the world into every country. When one of these tiny atoms flew into a person's eye, it stuck there unknown to him, and from that moment he saw everything through a distorted medium, or could see only the worst side of what he looked at, for even the smallest fragment retained the same power which had belonged to the whole mirror. Some few persons even got a fragment of the looking-glass in their hearts, and this was very terrible, for their hearts became cold like a lump of ice. A few of the pieces were so large that they could be used as window-panes; it would have been a sad thing to look at our friends through them. Other pieces were made into spectacles; this was dreadful for those who wore them, for they could see nothing either rightly or justly. At all this the wicked demon laughed till his sides shook – it tickled him so to see the mischief he had done. There were still a number of these little fragments of glass floating about in the air, and now you shall hear what happened with one of them.

Kiu parolas pri la spegulo kaj la rompopecetoj.

Nun ni komencas. Kiam ni venos al la fino de la historio, ni scios pli multe ol che la komenco. Estis malbona sorchisto, li estis unu el la plej malbonaj, li estis la diablo mem. Unu tagon li estis en plej bona humoro, char li ellaboris spegulon, kiu havis la kvaliton, ke chion bonan kaj belan, kiu en ghi spegulighis, ghi etigis preskau ghis plena nenieco, dum tio, kio estis sentauga kaj malbonaspekta, montrighis tre klare kaj farighis ankorau pli malbona. La plej belaj pejzaghoj aspektis en ghi kiel kuirita spinaco, kaj la plej bonaj homoj farighis malbelaj au staris senkorpe sur la kapo. La trajtoj de la vizagho estis prezentataj tiel malghuste, ke ili estis nerekoneblaj, kaj se oni havis lentugojn, oni povis esti tute certaj, ke ili montrighos kovrantaj la tutan nazon kaj bushon. Tio estas tre amuza, opiniis la diablo. Se en la animo de homo aperis bona, pia ideo, tiam oni vidis en la spegulo rikanadon, kiu che la diabla sorchisto mem aperigadis rideton pri lia artifika elpenso. Chiuj, kiuj vizitis la sorchlernejon – char li havis sorchlernejon – rakontis chie, ke farighis miraklo. Nur nun, ili diris, oni povas scii, kiel la mondo kaj la homoj efektive aspektas. Ili kuradis kun la spegulo chiuloken, kaj baldau restis neniu lando kaj neniu homo, kiu ne vidis sian kripligitan bildon. Fine ili volis levighi ankorau al la chielo, por fari sian mokadon kun la angheloj kaj kun Dio mem. Ju pli alten ili flugis kun sia spegulo, des pli forte ghi rikanis, kaj ili apenau povis ghin teni fortike. Ili flugis chiam pli kaj pli alten, chiam pli kaj pli proksimen al Dio kaj al la angheloj. Subite la spegulo en sia rikanado ektremis tiel terure, ke ghi elglitis el iliaj manoj kaj falegis sur la teron, kie ghi rompighis en cent milionojn, bilionojn kaj ankorau pli da pecetoj. Sed ghuste tie ghi kauzis multe pli grandan malfelichon ol antaue, char kelkaj pecetoj estis ne pli grandaj ol sablero, kaj ili disvastighis tra la tuta granda mondo. Kie ili enfalis al la homoj en la okulojn, ili tie restis, kaj tiam la homoj vidis chion malghuste au vidis en chiu afero nur la malbonan flankon, char chiu spegulpeceto konservis la saman kvaliton, kiun havis la tuta spegulo. Al kelkaj homoj tia spegulpeceto ech penetris en la koron, kaj tiam estis terure, la koro farighis plenforme bulo da glacio. Kelkaj spegulpecoj estis tiel grandaj, ke oni ilin uzis kiel vitrojn de fenestro, sed tra tiaj vitroj ne estis bone rigardi siajn amikojn. Aliaj pecoj servis kiel okulvitroj, kaj tiam la afero farighis tre mizera, se homoj metis sur sin tiajn okulvitrojn, por ghuste vidi kaj juste jughi. La diablo ridadis tiel, ke al li preskau krevis la ventro, kaj tio lin agrable tiklis. Sed ech nun ankorau kelkaj spegulpecetoj flugadas en la aero. Nun ni audos.