§69. ÁÅÇËÈ×ÍÛÅ ÃËÀÃÎËÛ óïîòðåáëÿþòñÿ áåç ïîäëåæàùåãî, èìè îáû÷íî îáîçíà÷àþòñÿ ÿâëåíèÿ ïðèðîäû èëè îòíîøåíèå ê ïðîèñõîäÿùåìó: Pluvas Èäåò äîæäü. Neghis Øåë ñíåã. Matenighas Ñâåòàåò,íàñòàåò óòðî. Hodiau sunos Ñåãîäíÿ áóäåò ñîëíå÷íî. Estos varmege Áóäåò æàðêî. Al mi shajnas ke Ìíå êàæåòñÿ ÷òî... Estus bone se Áûëî á õîðîøî åñëè... Pri kio temas? Î ÷åì èäåò ðå÷ü?
§70.
Ñóôôèêñ -EBL- îçíà÷àåò
"âîçìîæíûé äëÿ...": manghebla
ñúåäîáíûé (ò.å. êîòîðîãî ìîæíî
ñúåñòü), komprenebla ïîíÿòíûé (âîçìîæíûé
äëÿ ïîíèìàíèÿ), nekredebla íåâåðîÿòíûé
(âî ÷òî íåëüçÿ ïîâåðèòü), portebla
ïåðåíîñíîé, ïîðòàòèâíûé, neelcherpebla
íåèñ÷åðïàåìûé, nepriskribebla íåîïèñóåìûé,
solvebla kafo ðàñòâîðèìûé êîôå. Tio ne eblas!
Ýòî íåâîçìîæíî! (char tio eblas neniam) Memkompreneble!
Ñàìî ñîáîé ðàçóìååòñÿ! Kiel eble plej frue Êàê
ìîæíî ñêîðåå. Ne eblas chiam esti heroo, sed chiam
eblas resti homo.(øòå)
§71.
Ñóôôèêñ -ID- îçíà÷àåò "ïîòîìîê,
äåò¸íûø": hundido ùåíîê, katido êîò¸íîê,
chevalido æåðåá¸íîê, kokido öûïë¸íîê, bovido òåë¸íîê,
negrido íåãðèò¸íîê, carido öàðåâè÷, tigrido òèãðåíîê.
Ne el chiu ovo eliras kokido.
§72.
Ïðèñòàâêà MIS- îçíà÷àåò "îøèáî÷íîñòü,îïëîøíîñòü":
miskalkuli îáñ÷èòàòüñÿ, misskribo îïèñêà, mispashi
îñòóïèòüñÿ, miskompreno íåäîðàçóìåíèå, mise-dise
êîå-êàê,òÿï-ëÿï.
# fabelo
KURACILO.
Antau multaj jaroj
estis regho, kiu havis malsanan filon. La junulo suferis pro
astmo kaj malforta koro kaj preskau chiam kushis en sia lito. La
kort¦egaj kuracistoj multe klopodis, sed neniu el ili sukcesis
resanigi lin. La malfelicha regho sendis kurierojn chien tra la
lando por anonci, ke necesas utila kuracilo por la regh¦ido. Dum
unu tuta jaro la malsanulo prenadis chiajn bonegajn
medikamentojn, sed nenio helpis.
En iu tago en la
palacon venis maldika monahho, kiu diris, ke li povos resanigi la
reghidon. La regho tre ekghojis kaj demandis lin, kiujn
medikamentojn li enskribos en sian recepton. La monahho diris al
la regho:
«Se pasi kvin
kilometrojn orienten de la palaco, oni trovos elfan monton, kiu
estas alta tricent metrojn. Longa kaj kruta vojeto zigzage
kondukas al ghia supro, tie kreskas magia sango¦rugha fungo. Se
via filo manghos ghin, li tuj resanighos.» La espero¦plena
regho ekvolis sendi siajn servistojn por serchi la fungon, sed la
monahho diris: «Ho regho, la fungo estas havajho de la elfoj,
ghi estas magia, kaj por preni ghin la reghido devos mem iri
tien. Neniu alia povos plenumi la laboron anstatau li.»
Fru¦matene de la
sekva tago, kun helpo de siaj servistoj, la reghido ekiris sur la
elfan monton. Al li estis malfacile spiri dum la supren¦irado.
Post kelkaj longaj horoj, kiam li finfine ghis¦venis tute laca,
li rigardis chirkau si, sed ekvidis nenion, krom shtonojn kaj
arbustojn. En la kortego la regho koler¦ege ordonis aresti la
monahhon. «Ho jes, — la monahho klarigis kun la rideto, — Mi
ankorau ne chion diris. Se la reghido ne trovis la fungon hodiau,
li iru dua¦foje, tria¦foje... Chiutage li devos serchi la
magian fungon. Li devos iri tien kvindekfoje au ech milfoje, ech
se blovos vento, ech se pluvos au neghos, varmegos au
malvarmegos. Unuvorte, li neniam devos sen¦esper¦ighi por trovi
la fungon.»
«Se li ne trovos
ech post du jaroj?» — dub¦ante demandis la regho.
«De¦haku mian
kapon!»- trankvile respondis la monahho.
«Bone. Se mia
filo resanighos, mi reghe pri¦donacos vin.»
Do, la reghido
chiutage vizitadis la monton en chia vetero. Pasis malpli ol tri
monatoj. Li ekhavis bonan apetiton kaj bonan humoron. Post sekvaj
monatoj li tute chesis peze spiri, kaj lia koro pli fortighis. La
reghido absolute resanighis.
Diru, karaj legantoj, kiun kuracilon li trovis?