CHAPITRO XII "En novaj kondichoj, kiam Esperanto-movadon en Sovetunio oni taksas aliel ol antaue, la graveco de SEJM piialtighas. Ni dume estas sola landskale organizita kolektivo, kaj nun ni devas labori ech pli firme kaj fruktodone, pruvante la taugecon de niaj organizaj metodoj. Antau nia forumo, la jam 12-a SEJM-konferenco, chiuj aktivutoj pripensu realajn proponojn, pritaksu freshajn ideojn, sobre rigardante tra la spektro de novaj kondichoj kaj eblecoj, ne troigante kaj ne konstruante aerajn kastelojn. Trarigardu viajn malnovajn kajerojn, eble tie trovighas multaj ideoj, kiuj siatempe estis utopiaj au tro larghaj kaj tial ne realigeblaj tiam, sed eventuale taugaj nun... Do, preparu viajn proponojn kaj ideojn, por ke la 12-a konferenco de SEJM-konsilantaro, dedichita al 60-jara jubileo de komsomolo, trapasu vigle kaj fruktodone". (Aktuale — 6— 197...) "Dum siaj unuaj jaroj SEJM minimume trifoje skribis al CK de komsomolo, prezentante detalajn raportojn pri sia agado kaj petante auspicion. Unuafoje la respondo chefmotivis, ke pri ni okupighu SSOD, duafoje, post nia argumentado, ke SSOD ne taugas, venis lakona respondo "la demando estas esplorata", triafoje, nia interesigho pri !a rezultoj de tiu "esplorado" restis senreehha". (El privataj leteroj de SEJM-komitatanoj) Nokton li pasigis en trajno. Vespere pluvis magre, kaj tiu kota vagonaro kun nuraj sidlokoj, sendigne portanta la nomon "Juneco", naskis tristajn pensojn, vershajne, en chiuj veturantoj. Ili grumblis apud la vagonoj, char konduktoroj ne rapidis malfermi pordojn, malgrau ke la trajno delonge staris che kajo. La brigado de studentoj-vagonservistoj, vestitaj en konstrutachmentan uniformon, shancelombre disiris el la estra vagono al la siaj, malfermis la pordojn kaj tuj foriris dormi. Chiuj ili estis sufiche ebriaj. Eble, festis ion en la estra vagono, — pensis Niko. En la grumblanta, skandala torento da pasagheroj li estis movata al sia loko, kaptis ghin, jhetis sian tekon sur breton, sidighis, klakis per apogilo de la segho kaj duonkushe forgesis chion en la shvita peza songho. Sashka, au iu tre simila al li, en malpura SKT-uniformo, ebrie ridis kaj strange grimacis, rakontante barbozan anekdoton: — Jen. Nia sovetia sportisto faras matenan gimnastikon dum eksterlanda turneo en franca parko. Dum li pushas sin per manoj supren-malsupren, kushante sur herbo, venas policisto kaj diras: "Mesje, via madam' jam estas foririnta!". Mi rakontis tion hierau nokte al Svetka el la sesa komunloghejo (vi shin konas!), farante kun shi la samon, kion la sportisto faris sen damo. Shi ri-i-idis! Kial vi ne ridas, fiulo!? Sashka kaptas pafilon kun bajoneto, levas ghin super duonkushanta Niko. — Chesu, — stertoras Niko, mi jam ridas — vidu! Sed Sashka svingas per la pafilo kaj la bajoneto trapikas la apogseghon de Niko tute proksime al la kolo. Niko eksaltas, kaptas la pafilon, dekrochas kaj forjhetas la bajoneton, komencas fughi. Sashka furioze pafas lin. Kugloj zumas che la kapo. Niko ekstaras, alkurinte al autovojo, kie koloraj busoj preterflugas lin. Niko svingas al chiu stiristo: "Haltu! Haltu!". Sashka proksimas jam, levas la pafilon kaj per nekonata vocho diras: "Aha! Ni estas venintaj!"... Aha! Ni estas en Moskvo, — ripetas najbaro apude sidanta. Frumatena suno enrigardas la vagonon tra kotaj fenestroj, kaj tie, trans la fenestroj, videblas komenco de bonega tago sur kajoj de la Leningrada stacidomo. Niko frotas la okulojn per kusenetoj de la manplatoj, forpelante la nauzan songhon, kaptas sian tekon kaj eliras en la matenan freshon. Lau la chiam brua Komsomola placo li malrapide pashas al Kalanchovka, enspiras moskvan aeron, gapas al sudnaciaj butikumantoj, achetas freshan moskvan jhurnalon che apudurbaj kajoj kaj eniras kun amaso en elektrotrajnon de Serpuhhova itinero. Li apenau sukcesas tralegi la jhurnalon antau ol eliri polvan apudmoskvan kajon. Restas nur demandi la vojon, pashi dudek minutojn tra urbeto, poste lau betula aleo rekte al ripozeja pordego kaj... - Hej, gekoj, kiun mi vidas! Kuru chiuj al mi, Niko venis! Salut', Niko! Kelkaj jam kuras al li — manpremas, brakumas, kisas. Li venis sian rondon; konataj kaj karaj vizaghoj chirkauas lin. Tiu idilia sento... - Nu, kien vi kashis nian Olga-n, feudulo? Ne volas ech montri sian belan edzineton al la publiko, ha! - Ha! Shi restis simila al si! — diras Niko. — Jen, vidu! Li tuj tiras el la posho kaj montras al la amaseto fotajhojn. Fortighas kontentaj krioj: - Jen, kian belan edzinon edukis por vi nia klubo! Kaj kian heredanton shi al vi donacis! Princo! Charmulo! - Pagu! Pagu tuj ion! Aliokaze ni anoncos vian filon komuna havajho de SEJM! - Ha! Tiu centrubla ingheniero pagos, atendu! Li, vershajne, turmentas tie nian Olga-n. El la kuirchambro ne ellasas! - Tamen ne! — daurigas la ludon Niko. — Shi ankau banchambron vizitas foje... por lavi tolajhojn... vestojn... - Ne, neniam mi vidis similan edzachon! Ridas chiuj antikvaj konatuloj, la multjara rondo familia. Ankau novaj vizaghoj rimarkeblas. Jechjo prezentas al li kelkajn bravajn orientanojn. Jen Ivanovo venigis novan generacion da aktivulinoj — vere la urbo de fianchinoj. Jen Samarkand — tute nekonata antaue, sed tre agrabla knabo estas tiu Ravil... Kreskas do la rondo. Ies rigardon Niko sentas de la dekstra flanko. Li turnas la kapon. Senfundaj okuloj vokas la atenton aroge, malkashe. Niko ne komprenas, tamen: - Saluton! Ni konatighu, chu? - Salu-uton! Ni estis konatighintaj antau du jaroj. Certe, vi min ne memoras. Mi venis en la tago, kiam vi estis forveturanta. Mi estas Galka. Apudmoskvo — Klimovsk. - Aha, Galka! Jam mi rememoris — nur la harojn vi havis tiam multe pli kurtajn, chu ne? - Jes, ja! kontente plaudas la nigraj ondoj. "Nu Galka, do Galka..." — pensas Niko iom maltrankvile. Mateno pasas. Ech ne unu nubeto makuligas la helbluan puron, de kie sur la teron falas inundo da sunradioj. Plezure akceptas la varmon chiuj loghantoj de largha ronda florbedo en centro de la ripozejo. Meze, en la florbedo rughas-blankas buntaj dalioj, ilin chirkauas blua rondo da teneraj flogoj, sekvas cirklo da diverskoloraj leonfaukoj; la cirklospacon plej proksiman al la brika florbeda rando kovras amaso da flavrughaj nasturcioj. El ties delikataj tigoj kaj helverdaj folietoj produktas kolierojn kelkaj esperantistaj infanoj preskau nudaj. La eksteran cirklon formas SEJM-aktivularo, kunsidanta sur ordinaraj parkaj apogbenkoj. Chiuj ili estas vestitaj samkiel la infanoj — varmego ja! Chi-cirklo estas la unua kunsido de SEJM-konferenco. La solena malfermo kun salutoj lokaj, kun sidado vestite en sufoka salono feliche okazis hierau. Niko evitis tion. Nun chio pasas kvazau lau kutima ordo. - Nia klubo havis malfacilajhojn en la jaro. La kulturdomo forprenis nian ejon lauordone de la kultura fako de gorkorno. Sed la agado dauras. Funkciis kurso, kiun sukcese finis ok personoj. Estis kelkaj prelegoj... - La klubo havas sukceson: ghi sukcesis oficialighi kiel klubo de internacia amikeco che sindikata klubo... Kial vi ridas? Jes, la klubo che klubo — nenio ridindas! Se konsideri tridek ses kursfinintojn kaj du grandajn ekspoziciojn... - Kamaradoj, estu disciplinemaj! En novaj kondichoj ni, eble, ne sukcesos raportadi kaj sunbrunighi samtempe. Reprezentantoj de Leningrado forestas. Kiu povas ion informi pri Leningrado? Niko levas la manon, sed antau ol la prezidanto donas al li parolrajton, levas sin de sur la benko najbaro Jefim el Tihhvin. Denove chiuj ridas — por raportado li, krom naghpantaloneton, vestis ankau kravaton. - Ridu, ridu! En novaj kondichoj vi ne plu ridos tiel. Nur aliel. - Kamarado Trosman, mi petas persone vin: estu pli serioza. Estimu la auskultantojn kaj ties tempon! ...Unuvorte — plene kutima raportado. Kial maltrankvilo kreskas? Zagurchenko el Omsk... Berzinsh el Riga... Hoopsalu el Tallinn, denove Trosman — jam pri Tihhvin... Prelegoj, kursoj, televidaj (oho!) kaj radioelsendoj, artikoloj, ekspozicioj, forprenitaj au ricevitaj klubejoj. Normala vivo. Tamen, io estas stranga. Jen — Viktoro, prezidanta la kunsidon, anoncis ne klubajn raportojn, sed informojn pri la kluba vivo — kial do? Nu, ni vidu post tagmangho. Sed antau la tagmangho nepras trovi ian akvokuvon, naghi, plonghi, plaudi, — iru, gekoj, kune, — utilas chio chi post la sunsidado. - Rivero mankas. Lago mankas. Baseno estas en apuda pionira tendaro, — klarigas aborigenoj. - Do, kuru ni! — kaj la amaseto duonsalte-duonkure fluas la montritan direkton, trans lignan barilon, kaj — jen la akvo! Verdire, ghi estas porinfana ranujo, tie chi apenau eblas naghi. Tamen, por malsekigi sin mem, por elspiri plezure, ekplaudi shaume, tiri kaj trempi en la akvujon iun belulinon, kontente audi shian ekjelpon — por chio chi la baseno plene taugas. - Nikochjo! En la akvo vi estas pli gaja ol en la kunsido. Chu vi enuis? - Ne enuis, sed estis en zorgoj. - Kiaj zorgoj? Chu vi jam pri la familio eksopiris? - Multon vi scios — baldau ighos avino — memoru! Jen, tenu! — Niko frapas per manplato la akvon, kaj shiadirekten flugas chielarko da diverskoloraj shpruceroj. - Ha-ha! Por esti avino necesas komence almenau patrinighi! - Nu, tio tute simplas! - Ne diru! Chiuj elrampas sur la pioniran herbejeton por sekighi. Niko estas jam forgesinta pri sia maltrankvilo. - Chu ni organizu legejon vespere? — proponas Ljochjo. - Certe! Post la noktomezo. Tiom longe ni ne legis — preskau jaron! Do — al nia dometo, gekoj, — invitas Eugeno. - Bele! Mi havos surprizon por vi, — flustras Jefim. - Novan kanton, chu ne? — scivolas Svetulja. - Ho jes! Novan kanton pri "novaj kondichoj". Kaj Niko "enhakighas". Jen kio turmentis lian cerbon. Novaj kondichoj! Tiun chi vortkunmeton Niko jam kelkfoje legis en "Aktuale". Ankau en la raportoj kelkfoje sonis "novaj kondichoj". Ian kashitan minacon Niko sentas en la vortetoj. Iel kashete, time, nevole la komitatanoj aludas pri la estonta oficialigho... Ankau Marina ne aperas — shi ja promesis! |