SINJORO
URSO
Venis iam Urso al la legomghardeno
de Leporo kaj demandas:
– Kiel vi fartas, Longaj Oreloj?
– Jen, la karoton el tero tiras,
sinjoro Urso.
– Chu bonas la karoto?
– Bonas, sinjoro Urso, sed sidas
tre profunde.
– Ankau mi, eble, bezonas
karoton, – mediteme diris Urso, – por vintra
rezervo…
– Por via sano, sinjoro Urso!
Prenu, kiom vi volas!
Krachis Urso sur siajn manplatojn
kaj ekis la karoton eltiradi, kaj tiele, ke ghi
diversflanken disflugis…
Ghuste tiam pretere Erinaco trotis,
kaj unu karoto lian kapon trafis kaj sur la pingloj
ekpendis.
– Kia malindeco! – elsiblis
Erinaco. – Kio chi tie okazas?
– Ni karoton plukas! – mughis
Urso. – Kaj vi kien iras, Pikema Kapo?
– Mi iras en arbaron por fungoj!
– Fungoj estas bonega afero! –
ekghojis Urso. – Mi bezonas vintran rezervon. Iru
ni por fungoj!
– Sinjoro Urso, kio pri la
karoto?
– "Karoto, karoto"…
– koleras Urso. – Mem ghin manghu, kaj mi fungojn
preferas.
Kaj sekvis Erinacon en arbaron.
Trotas Erinaco en la arbaro,
fungojn kolektas kaj sur siajn pinglojn metas, kaj
mallerta Urso ilin surpashas plejparte.
Sciuro krias al li de arbo:
– Kial vi, sinjoro Urso,
konstante klinighas?
– Mi fungojn kolektas – vintran
rezervon faras, – respondas Urso.
– Kio estas viaj fungoj, –
pepas Sciuro. – vi prefere nuksojn gustumu!
Gustumis Urso nuksojn, kaj ili tre
plachis al li.
– Tio estas bona afero! Mi ilin
tuj, unumove kolektos. Jen!
Brakumis Urso tutan avel-arbedon,
plenan de maturaj nuksoj, kaj elplukis ghin kune kun
la radikoj, metis sur sian dorson kaj ekportis. Vidis
tion Erinaco, nur la manojn disigis.
Renkonte al Urso iris Kato kun
fishkaptiloj.
– Kien vi iras, Vila Vosto? –
haltigis lin Urso.
– Vishkapti, sinjoro Urso. Mi
volas fishon kapti por miaj katidoj.
– Fishon? Mi shatas fishon, –
sin lekis Urso. – mi tre bezonas fishon por vintra
rezervo.
– Nu bone, iru ni! Mi kunhavas
kroman fishkaptilon, – diris Kato.
Ekiris ili fishkapti. Subite Kato
demandas:
– Atendu! Kio pri viaj nuksoj,
sinjoro Urso?
– Kio estas nuksoj…
Malgravajho. Iru ni rapide fishon kaptadi, mi ghin
multe por vintro bezonas.
Venis ili al la rivero.
Jhus jhetis ili la hokojn en akvon
– jenas Vulpino!
Apudsidighis al Urso kaj
ridetachas:
– Pri bagateloj vi, sinjoro Urso,
okupighas.
– Kial pri bagateloj? –
ofendighis Urso. – Mi fishon bezonas por vintra
provizo.
– Chu multe vi kaptos? Kaj kia
ghojo estas tutan vintron fishon machi? – diras
Vulpino. – Mi al vi alian aferon proponu. Tutan
vintron vi min dankados.
– Kiun aferon? – demandis Urso.
– Iru ni al vilagho,
kokojn-anasojn shteladi.
– Kokojn? Anasojn? Iru ni rapide!
– elghojis Urso kaj la fishkaptilon dejhetis.
– Sinjoro Urso, vian hokon fisho
mordetas! – krias Kato.
– Mordetu ghi. Fisho ne estas
koko, – grumblis Urso kaj sekvis Vulpinon.
Kiam mallumighis, Urso kaj Vulpino
tra vilaghaj malantauoj kashvenis al vilagha
birdejo. Vulpino flankigis tabulon de la barilo kaj
flustras:
– Vi, sinjoro Urso, gardostaru
chi tie, kaj mi al vi kokinojn kaj anasojn elportos
kiom vi volos.
– Bone, – diras Urso, – nur
vi pli rapide revenu kaj pli multe alportu. Mi
bezonas vintran provizon.
Iradas Urso che la barilo
tien-reen, rigardas chirkaue, auskultas atentege…
Sed ne longe li sukcesis gardostari: el tuta vilagho
alkuris hundoj nekalkuleble! Kaj chiuj graulas,
bojas plengorghe, pretas dispecigi!
Forgesis Urso pri kokoj, pri
anasoj, pri Vulpino-ruzulino kaj forrapidegis de tie…
La hundoj tutamase persekutas lin.
Tiel ili pelis kompatindan Urson ghis la arbaro mem.
Tiutempe Vulpino kun sia akirajho
nerimarkite elrampis el la birdejo kaj forkuris.
Kvazau ne estis ech.
Matene kushas Urso en arbaro apud
arbo, ghemas, ohhas…
Pretere Museto kuris, rimarkis
Urson, haltis.
– Kio al vi okazis, sinjoro Urso?
– Jen, hundoj… Hierau preskau
senfeligis min.
– Hundoj? Estas malbone, –
pepis Museto.
– Mi volis vintran rezervon fari…
– Rezervo estas bone, – pepis
Museto.
– Mi kaj karoton plukis, kaj
fungojn kolektis, kaj nuksojn shiris, fishkaptis,
kokojn shteladis…
– Kokojn shteladis? Estas
malbone, – pepis Museto.
– Mi chion faris, sed jen, kun
malplenaj manoj restis…
– Do, kion vi nun faros, sinjoro
Urso?
– Kion mi faru? – diris Urso.
– Vintro tujos. Kushighos mi en la nestokavon, ghis
la printempo la manon suchos…
– Ehh, sinjoro Urso! – pepis
Museto. Li, shajne, ankorau ion volis diri, sed nur
svingis per mano, fajfis kaj ektrotis plu.
Vere – kion diri…