IIВ несколько часов Козявочка узнала решительно все, именно: что, кроме солнышка, синего неба и зеленой травки, есть еще сердитые шмели, серьезные червячки и разные колючки на цветах. Одним словом, получилось большое огорчение. Козявочка даже обиделась. Помилуйте, она была уверена, что все принадлежит ей и создано для нее, а тут другие то же самое думают. Нет, что-то не так... Не может этого быть. Летит Козявочка дальше и видит - вода. — Уж это мое! - весело запищала она. - Моя вода... Ах, как весело!.. Тут и травка и цветочки. А навстречу Козявочке летят другие козявочки. — Здравствуй, сестрица! — Здравствуйте, милые... А то уж мне стало скучно одной летать. Что вы тут делаете? — А мы играем, сестрица... Иди к нам. У нас весело... Ты недавно родилась? — Только сегодня... Меня чуть Шмель не ужалил, потом я видела Червяка... Я думала, что все мое, а они говорят, что все ихнее. Другие козявочки успокоили гостью и пригласили играть вместе. Над водой козявки играли столбом: кружатся, летают, пищат. Наша Козявочка задыхалась от радости и скоро совсем забыла про сердитого Шмеля и серьезного Червяка. — Ах, как хорошо! - шептала она в восторге. - Все мое: и солнышко, и травка, и вода. Зачем другие сердятся, решительно не понимаю. Все мое, а я никому не мешаю жить: летайте, жужжите, веселитесь. Я позволяю... Поиграла Козявочка, повеселилась и присела отдохнуть на болотную осоку. Надо же и отдохнуть, в самом деле! Смотрит Козявочка, как веселятся другие козявочки; вдруг, откуда ни возьмись, воробей - как шмыгнет мимо, точно кто камень бросил. — Ай, ой! - закричали козявочки и бросились врассыпную. Когда воробей улетел, не досчитались целого десятка козявочек. — Ах, разбойник! - бранились старые козявочки. - Целый десяток съел. Это было похуже Шмеля. Козявочка начала бояться и спряталась с другими молодыми козявочками еще дальше в болотную траву. Но здесь другая беда: двух козявочек съела рыбка, а двух - лягушка. — Что же это такое? - удивлялась Козявочка. - Это уже совсем ни на что не похоже... Так и жить нельзя. У, какие гадкие!.. Хорошо, что козявочек было много и убыли никто не замечал. Да еще прилетели новые козявочки, которые только что родились. Они летели и пищали: — Все наше... Все наше... — Нет, не все наше, - крикнула им наша Козявочка. - Есть еще сердитые шмели, серьезные червяки, гадкие воробьи, рыбки и лягушки. Будьте осторожны, сестрицы! Впрочем, наступила ночь, и все козявочки попрятались в камышах, где было так тепло. Высыпали звезды на небе, взошел месяц, и все отразилось в воде. Ах, как хорошо было!.. "Мой месяц, мои звезды", - думала наша Козявочка, но никому этого не сказала: как раз отнимут и это... |
II. Post kelkaj horoj la kulineto sciis chion, nome, ke krom suno, blua chielo kaj verda herbeto ekzistas ankorau la koleraj burdoj, la seriozaj vermoj kaj la diversaj pikiloj sur la floroj. Unuvorte, shi eksentis grandan chagrenon. La kulineto ech ofendighis. Efektive, shi estis certighinta, ke chio apartenas al shi kaj estas kreita por shi, sed aliaj opinias tion saman. Ne, tio estas ne vera... ne povas esti! Flugas la kulineto pluen kaj vidas... akvon. - Nu, chi tio estas ankau mia! - gaje ekpepis shi. - Mia akvo... Ha, kiel estas gaje! Tie chi estas la herbeto, la floretoj. Dume al la kulineto flugas renkonte aliaj kulinetoj. - Bonan tagon, fratino! - Bonan tagon, bonulinoj! Ja mi jam ekenuis flugadi sola. Kion vi faras chi tie? - Ni ludas, fratino! Venu do al ni. Che ni estas gaje... Chu vi antau nelonge naskighis? - Nur hodiau... La burdo preskau pikis min; poste mi vidis vermon. Mi opiniis, ke chio estas mia, sed ili diras, ke chio estas ilia. Aliaj kulinetoj trankviligis la gastinon kaj invitis shin ludi kune. Super la akvo la kulinoj ludis kolone: ili turnadas, flugadas, pepadas. Nia kulineto ech malfacile spiras pro ghojo kaj hodiau tute forgesas koleran burdon kaj seriozan vermon. - Ha, kiel bone!... - murmuretas shi kun ravo. - Chio estas mia: kaj suneto, kaj herbeto, kaj akvo. Pro kio aliaj koleras, mi entute ne komprenas. Chio estas mia, sed mi neniun malhelpas vivi: ili chiuj flugadu, zumadu, gaju. Mi permesas... Finis la kulineto ludi kaj gaji kaj sidighis por ripozi sur marcha kariko.* Necesas ja ripozi, efektive. La kulineto rigardas, kiel gajas shiaj fratinetoj; subite alflugas pasero; de kie nur li ekaperis? Tiel ege li preterflugis, kvazau jhetita shtono. - Ha! Ho! - ekkriis la kulinetoj kaj disflugis chiuflanken. Kiam la pasero forflugis, mankis tuta deko da kulinetoj. - Ha, rabisto! - mallaudis la maljunaj kulinetoj. - Tutan dekon li mormanghis... Chi tiu estis pli malbona, ol la burdo. La kulineto komencis timi kaj kashighis kun aliaj junaj amikinoj ankorau pli profunde en la marcha herbo. Sed chi tie alia malbono; du kulinetojn formanghis la fisho, du aliajn - la rano. - Kion do signifas tio? - miris la kulineto. - Chi tio estas vere tute nebona... Ja neeble estas vivi. Ha, kiaj malbonuloj! Bone, ke estis multe da kulinetoj kaj neniu rimarkis la malpliighon. Nu, alflugis ankorau novaj kulinetoj, kiuj jhus naskighis. Ili flugadis kaj pepadis: - Chio estas nia... Chio estas nia... - Ne, ne chio estas nia, - ekkriis al ili nia kulineto. - Ekzistas ankorau la koleraj burdoj, la seriozaj vermoj, la malbonaj paseroj, la fishoj kaj la ranoj. Estu singardemaj, fratinoj! Cetere, venis la nokto, kaj chiuj kulinetoj kashighis en la kanoj, kie estas tiel varme. Disshutighis la steloj sur la chielo, suprenighis la luno, kaj chio rebrilis en akvo. Ha, kiel estis bone! - Mia luno, miaj steloj, - pensis nia kulineto, sed shi diris tion al neniu: oni ja povus ech tion chi forpreni... *) Lat. carex |