La sankta nokto

"Mi miras pri vi," kriis sinjorino Dinah. "Se ili estus ordemaj homoj, ili irus al la urbestro kaj ne kvazau almozpetante! Kial ne akceptis ilin en la domon Geshimonoj? Kial ilin akceptu ausgerechnet ni? Chu ni estas io malpli bona ol Geshimonoj? Mi scias, la edzino de Shimon ne enlasus en sian domon tiajn nenihavulojn! Mi miras pri vi, homo, ke vi tiel kompromitas vin mi ne scias kun kiu!"

"Ne kriu," grumblis la maljuna Isahhar, "ja ili audos tion!"

"Ili audu tion," diris sinjorino Dinah, altigante la vochon ankorau pli. "Ne grave! Nu, estus bela ordo, se mi rajtus ech ne pepi pro iuj vaguloj! Chu vi konas ilin? Chu iu konas ilin? Li diras, shi estas mia edzino. Onidire, lia edzino! Mi scias, kiel ghi estas praktikata che tiaj vaguloj! Chu vi ne hontas enlasi ion similan en la domon!"

Isahhar volis kontraudiri, ke li enlasis ilin nur en la stalon, sed li silentis; li shatis ja sian trankvilon.

"Kaj shi," daurigis sinjorino Dinah indigne, "shi estas graveda, volu scii. Pro Sinjoro Kristo, ankorau tio mankis al ni! Jesuo Maria, se ni farighus temo por homaj klachoj! Mi petas vin, kie vi perdis la kapon?" Sinjorino Dinah spirkaptis aeron. "Memkomprene, al iu junulino vi ne scias diri ne. Kiam shi vin tiel dolche alokulis, do vi povis shirighi pro nura komplezo. A1 m i, vi tion ne farus, Isahhar! Nur sternu al vi, hometoj, tie en la stalo estas abundege da pajlo - Kvazau en la tuta Betlehemo estus sole ni, kiuj havas stalon! Kial Geshimonoj ne donis al ili faskon da pajlo? Char Shimonino ne tolerus tion de sia edzo, chu vi komprenas? Nur mi estas tia piedpremato, char mi al chio silentas -"

La maljuna Isahhar turnighis al la muro. Eble shi chesos, li opiniis; parte shi pravas, sed tiom da paroloj pro unu fojo -

"Akcepti fremdajn homojn en la domon," meditis sinjorino Dinah en justa kolero. "Kiu scias, kio ili estas? Dum la tuta nokto mi nun pro timo ne fermos la okulojn! Sed vi estas indiferenta pri tio, chu? Por homoj vi chion, sed por mi nenion! Se almenau unufoje vi respektus vian laborkonsumitan kaj malsanetan edzinon! Kaj matene, ankorau fari ordon post ili! Se tiu homo estas charpentisto, kial li ie ne laboras? Kaj kial ghuste mi havu tiom da chagreno? Chu vi audas, Isahhar?"

Sed Isahhar vizaghe al la muro mienis, kvazau li dormus.

"Virginjo Maria," ekghemis sinjorino Dinah, "kian vivon mi havas! Tutan nokton mi ne povos dormi pro zorgoj - Kaj li dormas kiel shtipo! Ili povus forporti nian tutan domon, kaj li dormachas... Dio, kiajn malfacilajhojn mi havas!"

Kaj estis silente, nur la maljuna Isahhar atente artikigis la mallumon per sia ronkado.

Chirkau la noktomezo vekis lin el la dormetado retenata virina ekghemo. Hu, sakre, li ektimis, jen io apude en la stalo! Ghi nur ne veku Dinah... Kiom da paroloj estus denove!

Kaj li kushis senmove, kvazau li dormus.

Post momento estis audebla nova ghemo. Dio, kompatu! Dio, donu, ke Dinah ne vekighu, preghis en angoro la maljuna Isahhar, sed jen li jam sentis, ke Dinah apud li movighas, levighas kaj streche auskultas. Estos malbone, diris al si konsternite Isahhar, sed restis bele silenta.

Sinjorino Dinah senbrue levighis, metis sur sin lanshalon kaj eliris en la korton. Versimile shi eljhetos ilin, diris al si senpove Isahhar. Mi ne enmiksighos, shi jam faru kion ajn shi volas ...

Post ia strange longa kaj senbrua tempo revenis sinjorino Dinah, atenteme piedpinte pashante.Al Isahhar en dormemo shajnis, ke kraketas kaj krakas ligno, sed li decidighis, ke li ech ne movighos. Eble estas al Dinah malvarme, li opiniis, kaj shi faras por si fajron.

Poste Dinah denove silente shteleliris. Isahhar malfermetis la okulojn kaj vidis super flagranta fajro kaldroneton kun akvo. Por kio ja, li diris al si mire, sed tuj denove li ekdormis. Li vekighis nur, kiam sinjorino Dinah per strangaj, fervoraj kaj gravaj pashetoj kuris kun la fumanta kaldroneto en la korton.

Kaj ekmiris Isahhar, levighis kaj iomete sin vestis. Mi devas rigardi, kio okazas, li diris energie al si, sed en la pordo li karambolis kun Dinah.

Mi petas vin, kial tia kurado, li volis ekparoli, sed ech ne al tio li venis. "Nenio por via gapado chi tie," abruptis lin sinjorino Dinah kaj denove kuris en la korton kun iaj chifonetoj kaj tolpecoj surbrake. Sur la sojlo shi turnighis. "Iru liten," shi ekkriis severe, "kaj... ne ghenu nin chi tie, chu vi audas?"

La maljuna Isahhar elshovighis en la korton. Antau la stalo li vidis senhelpe altighi larghoshultran viran staturon, kaj li ekiris al ghi. "Jes ja," li murmuris kvietige. "Shi eligis vin, chu? Sciu, Jozefo, tiuj virinoj..." Kaj por deturni la parolon for de ilia vira senpovo, li rapidis montri: "Rigardu, stelo! Chu vi jam vidis iam tian stelon?"

(1930)